Tot tweemaal toe heeft de VRT deze week het 18 uur journaal met 10 minuten vervroegd. Reden van deze drastische ingreep op het zendschema was de ‘Medaille Race’ in de Laser Radial klasse op de Olympische Spelen in Rio. Daar stond onze landgenote Evi Van Acker op de vierde plaats, nadat ze door ziekte eerder in de week achteruitgeslagen was en zich moedig teruggevochten had naar de voorste gelederen. Met een beetje geluk kon ze haar medaille ambities waarmaken. Maar het geluk stond niet aan haar zijde, lees ons verslag “Rio 2016, Marit Bouwmeester wint goud… Evi grijpt naast de medailles”.
De eerste dag was een maat voor niets, eerst was er te weinig wind en na lang wachten stond er teveel wind. De televisiekijker – en hij niet alleen – bleef op zijn honger. Maar dinsdag was het raak. Iedereen werd verondersteld om klaar te zitten voor het scherm om de strijd om de medailles te volgen. Voor zover ik weet is dit de eerste maal dat op de VRT een Laser- of een zeilwedstrijd volledig wordt uitgezonden.
Maar wat een boeltje werden die wedstrijdbeelden. Wie niet in het wedstrijdcircuit meedraait, heeft er het raden naar wat er precies gebeurt.
Luttele seconden na de start werd Evi verplicht een strafrondje te draaien. Niemand die hier ook maar een zinvolle verklaring voor kon geven. Ze was dus op achtervolgen aangewezen. Had ze een keertje ‘gepompt’? We zagen andere deelneemsters dit ook doen en daar volgde geen bestraffing. En dan mag je niet aan het Olympisch surfen denken waar de wedstrijd soms meer weg heeft van een pompwedstrijd dan van wat anders. Misschien kan ‘pompen’ op zich nog een Olympische discipline worden.
In de wedstrijd zelf ging het niet om als eerste over de finish te komen, neen, de echte strijd werd gestreden tussen de Nederlandse Marit Bouwmeester en de Deense Anna-Marie Rindom. Die strijd speelde zich af in de achterste gelederen van het deelnemersveld, zo’n 100 meter achter de kopgroep. Zou de kijker dat gemerkt hebben?
Voor Evi bestond de uitdaging er in om vijf deelneemsters tussen haar en haar directe concurrente voor de medailles te krijgen. Winnen was daarvoor niet noodzakelijk, maar het kon natuurlijk wel helpen. Dat dergelijke uitgangspunten voor verwarde toestanden zorgen op het water is logisch. Soms hadden de commentatoren het er zelfs moeilijk mee, laat staan dat een kijker die niet met zeilwedstrijden vertrouwd is, kon begrijpen wat er aan de hand was. Wie de basisvoorrangsregels in het zeilen kent, komt al een heel eind om een aantal manoeuvres te duiden, maar voor het grote publiek blijft al dat over stag gaan of gijpen een raar gedoe.
En toch was het goede televisie, want er was emotie mee gemoeid en dat maakt alles goed. Alhoewel traantjes van Evi het in die zin nog mooier hadden gemaakt. Maar of zeilen nog vaker in beeld gebracht zal worden, valt te betwijfelen. In zijn huidige vorm is het wedstrijdgebeuren niets meer dan een niche binnen de watersportniche. Daardoor zal deze vorm van wedstrijdzeilen voorgoed verbannen worden naar streaming kanalen. (LVD)
