De Vlaamse Waterweg, je weet wel, de fusie van de beide waterwegbeheerders, wil naast het versterken van het vervoer via de binnenvaart ook de aantrekkelijkheid van onze waterwegen voor recreatie, toerisme en natuurbeleving vergroten. Zou het in stand houden van het waterwegenvignet voor de pleziervaart daar onder vallen?
Op de voorbije Belgian Boatshow in Gent had de Vlaamse Waterweg niet op een paar vierkante meter standruimte gekeken om met een fris imago uit te pakken. Daar werd niet de pleziervaarder, maar de organisator van de beurs alvast beter van.
Op de gezapige vrijdag van de beurs terwijl het publiek door de gangen druppelde, vonden de standhouders aan de kassa van de waterwegenvignetten om klokslag vier uur in de namiddag het nodig om een pauze in te lassen. Wie een waterwegenvignet wou kopen was er aan voor de moeite. Later terugkomen, klonk het bevel. De ‘Vlaamse Waterweg Ambtenaren’ namen een pauze. Wat ze deden de voorbije uren wanneer niemand om een waterwegenvignet vroeg? Geen idee, koffietje drinken, wat bijpraten… alles behalve pauzeren blijkbaar.
De meest adequate manier om weer leven in de brouwerij te brengen was een fotootje maken van de ambtenaren ‘in pauze’ , dan gingen ze plots tekeer als een duiveltje in een spreekwoordelijk Vlaams Wijwatervat.
Wie dacht dat de Vlaamse Waterweg Ambtenaar er is voor de pleziervaarder moet dus dringend zijn menig herzien. Een organisatie – ook al gaat het om een nieuw samengestelde – die dergelijke benadering van het publiek tolereert, moet dringend eens aan introspectie doen en misschien zijn bedrijfscultuur wat bijschaven. Moet er nog veel water door de bevaarbare waterwegen stromen voor basisbegrippen als klantgerichtheid en dienstverlening gemeengoed worden bij de medewerkers? (lvd)
Foto: Vlaamse Waterweg Ambtenaren in pauze… (eigen opname)
