Afgelopen oktober begon Carolijn Brouwer met een duidelijke missie aan haar derde Volvo Ocean Race. De 44-jarige zeezeilster uit Scheveningen heeft met Dongfeng Race Team haar zinnen op de prestigieuze trofee gezet. Makkelijk gaat dat niet. Anderhalve week geleden verloren ze de leiding in het totaalklassement aan concurrent MAPFRE. Al bedraagt het verschil na 8 van de 11 etappes slechts 3 punten.
Foto: Etappe 8 van Itajai naar Newport, dag 09 aan boord Dongfeng. 30 April, 2018. Carolijn aan de winch. – Jeremie Lecaudey/Volvo Ocean Race
De ontknoping van de achtste etappe was zenuwslopend. Vooral voor Dongfeng die op de eindstreep in Newport, Rhode Island drie boten voor moest laten gaan. Na 5.700 nautische mijlen (nm) zeilde de Chinees/Franse boot als eerste de baai richting de eindstreep in. Brouwer: “Onze navigator Pascal had al gezegd dat we daar 2 knopen wind zouden hebben. Dat is niks. We hadden daarnaast met stroming te maken, dus we wisten dat het heel moeilijk zou worden. Ongeveer 16 mijl voor de finish voeren we langs de TSS Exclusion Zone. Daar lagen we eerste en 1,2 mijl voor op Team Brunel. We zeilden toen in zo’n 7 knopen wind met vlak water, bijna voor de wind. Dat konden we 2 mijl volhouden en daarna zakte de wind er langzaam uit.”
Op het AIS werd zichtbaar dat zowel Team Brunel als MAPFRE achter hen circa 7 knopen snelheid hadden. “Wij haalden niet meer dan 5-5,5 knopen. Dat was vreemd, want er stond nog 6-7 knopen wind. Normaal is je snelheid de windsnelheid of zelfs iets meer. Wij haalden dat steeds niet, dus we vroegen ons af of er iets onder de boot zat.” Tot driemaal stuurden ze een bemanningslid, gewapend met een zaklantaarn, op onderzoek uit. “We weten niet precies waaraan het lag, maar onze snelheid ging weer terug naar normaal. Inmiddels hadden we nog maar 3 knopen wind. Dat was het stuk waarop Brunel snel dichterbij kwam. In de baai hadden we even helemaal geen druk in de zeilen met stroom tegen, terwijl Brunel, MAPFRE en Vestas met 3 knopen snelheid vooruitgingen. Dan hoor je van Pascal dat Vestas ons heeft ingehaald en dat we vierde liggen. Aan het eind hoor je dan nog eens dat MAPFRE voorbij Brunel is. Een erger scenario hadden we niet kunnen bedenken. Echt een zure appel. Maar goed, dat is de uitslag en je doet er weinig aan.”
“We hebben er pijn van, maar er is nog steeds niets aan de hand. We staan 3 punten achter MAPFRE en er komt een etappe van dubbele punten aan. Daarna nog 2 super korte etappes, die wel even zwaar meetellen. Wat dat betreft zijn er nog een hoop punten te verdelen, dus we moeten gewoon gefocust blijven. Iedereen heeft zich er wel overheen gezet. Het is een spelletje. De ene keer zit het mee en de andere keer tegen. Nu heeft het tegen gezeten. Hopelijk zit het in Cardiff mee.”
Intens
Op de vraag hoe ze terugkijkt op de race tot nu toe, antwoordt Brouwer: “Super en heftig! Het is nu toch wel een stuk zwaarder dan de vorige keer met Team SCA. Het is intenser, want je vaart voorin mee in plaats van achterin. De finishes die we tijdens deze editie hebben meegemaakt (in Lissabon, in Itajaí met Brunel en nu in Newport), vragen wel wat energie van je. Dat was heel anders met SCA. Dan kwam je 70 mijl of een dag later binnen en had je die spanning niet.
De intensiteit ligt nu dus een stuk hoger. Ik denk dat dit sowieso het geval is bij de mannen en omdat het zo close is. Je kunt niet verslappen, want dan zijn ze je voorbij. Ik hou daar wel van. Het gaat bovendien super snel. We hebben uitgerekend dat er slechts 15 zeildagen over zijn.”
Het ongeval met Scallywag-zeiler John Fisher heeft Brouwer niet anders tegen de race doen aankijken. “Ik ben me altijd heel bewust geweest van dat het vrij extreem is wat ik doe. Ik heb daarom ook nooit zomaar ‘ja’ gezegd tegen deze race. Ik heb daar steeds hard over nagedacht en dit goed met Darren besproken. Ik denk wel dat iedereen nu net iets eerder zijn zwemvest aantrekt en zich eerder aanlijnt. Dat is dan toch een natuurlijk gevolg van de gebeurtenis met John. Er gaat geen wacht voorbij dat ik niet aan hem of het voorval denk. Daar heeft iedereen een beetje last van. Zijn overlijden drukt een stempel op deze editie. Je kunt er niet omheen. Niemand zal dit vergeten.”
Het moederschap
“Kyle doet het soms beter dan ik”, reageert Brouwer op de vraag hoe zij zich tijdens haar tweede editie als moeder voelt. Inmiddels is haar zoon Kyle 7 jaar en reist hij met oud-olympisch zeilster Petronella de Jong als nanny achter zijn moeder aan. Brouwer: “Hij vindt de Volvo Ocean Race en het reizen erg leuk. De verschillende landen, culturen en talen. Hij past zich makkelijk aan. Ondertussen doet hij het in Australië op school ook erg goed. Ik bof dat ik een zoontje als Kyle heb om dit te kunnen doen en natuurlijk met Nel. Hij is dol op haar. Als ik op zee ben, hoef ik me totaal geen zorgen om hem te maken. Hij is bovendien ouder, dus hij begrijpt meer. Als ik nu tegen hem zeg dat mamma twintig dagen weggaat, weet hij wat dat betekent. Drie jaar geleden niet. Gelukkig staat hij op de kade niet te huilen als ik vertrek. Ik denk omdat hij in goede handen is en zich op zijn gemak voelt bij de mensen om hem heen. Hij begint me meer aan te moedigen en als we dan als vierde binnenkomen, baalt hij met ons mee. Ik ben er honderd procent van overtuigd dat de opvoeding die hij krijgt door dit te doen, een buitenkans is. Ik denk dat hij zich dat ook beseft. Het is een enorme verantwoordelijkheid, maar ik denk dat we het met het team (Nel, Darren, mijn moeder en broer) om mij heen niet slecht doen.”
Aanstaande zondag zwaaien Kyle en Nel haar weer uit. Dan staat de klassieke trans-Atlantische oversteek van 3.300 nm naar het Engelse Cardiff op het programma. Over haar verwachting is ze kort en krachtig: “Gas erop en gaan! Dit is nu onze kans. We hebben nog steeds geen etappe gewonnen, maar het gaat komen. Laten we beginnen met die naar Cardiff en daarna naar Scheveningen. Met die Atlantische oversteken vaar je meestal met de lagedruksystemen van west naar oost in vrij harde wind. Wij voelen ons op ons gemak in die omstandigheden.”
