Een waargebeurd verhaal!
Vertrokken uit Santander op dinsdagnamiddag om 16 uur. Donderdagmiddag zagen we de Franse kust, le Raz de Sein (je zou deze zee-engte kunnen vertalen met het woord: de borstenspleet).
Er ontwikkelde zich een discussie aan boord. Komende van het zuidoosten, lijkt het inderdaad een behoorlijke omweg om helemaal buitenom rond het eiland Raz de Sein te gaan. De believers vonden het veilig om achter de eilanden te gaan, door de zee-engte Raz de Sein. De non-believers wezen dit categoriek van de hand en vonden het onveilig. Tenslotte is het er zeer eng en ligt het aan stuurboord en bakboord bezaaid met rotsen.
Het schip liep goed, gelijk een paard dat zijn stal riekt.
De dicussie liep gemoedelijk verder tussen de believers en de non-believers, tot het plots zover was. We lagen vlak voor de Raz de Sein. We naderden pijlsnel, want we hadden zopas de stroom meegekregen.
Voor we het wisten zagen we het rode punt op ons computerscherm van ons navigatieprogramma zich pijlsnel bewegen in de richting van de zee-engte. De cijfertjes van de positie versprongen steeds sneller en de snelheid over de grond ging angstaanjagend omhoog. Met 15 knopen raasden we naar het nauwste punt.
Alles scheen te kloppen. De positie scheen juist te zijn. Het rode punt van ons schip op het computerscherm leek op de juiste plaats te zitten. De rotsen aan stuurboord te zien leken ver genoeg weg. De rotsen aan bakboord eveneens.
En toch… Vlak voor ons, in de richting waar we vaarden, zagen we torenhoge golven, die oversloegen en daar vaarden we recht op af. Mijn hart begon te bonken in mijn keel en de spanning steeg bij iedereen die met angstige blik naar deze golven vóór ons zat te kijken. De adrenaline productie nam toe… Terug kon niet meer. Tegen stroom draaien met een snelheid van wellicht 7 à 10 knopen leek niet mogelijk.
Voor ons zagen we de dichterbij komende golven steeds hoger worden. In onze Noordzee-begrippen duiden hoge overslaande golven op ondieptes. Nochtans kon het volgens de kaarten en de computer niet anders dan dat het vóór ons diep genoeg was.
Bij iedereen bonkte het hart in de keel wanneer we de eerste golf indoken aan 15 knopen. De neus helemaal erin, het water kletsend over het schip en dan de tweede, de derde tot een summum van hoge golven, in een gebied waar het elders overal kalm was. Een bemanningslid riep naar de schipper : Heb je godverdomme nog geen adrenaline genoeg?
En toen werd het plots weer kalm. Na wat naweeën van de hoge golfslag, staken we recht over naar de Canal du Four, rustig, zonder golven.
Hoge overslaande golven kunnen dus ook het gevolg zijn van sterke, tegen elkaar opbotsende stromingen. Dat hebben we dan weeral eens meegemaakt.
Het schijnt dat van tijd tot tijd wat adrenaline in het bloed goed is voor het menselijk gestel. Een dokter kan zich misschien in het debat mengen en ons laten weten of daar een schijn van waarheid inzit.
In elk geval : door de borstenspleet is het veel korter en ik kan u verzekeren dat het wel opwindend is . Goede navigatoren zijn op dat ogenblik alleszins onmisbaar.
Geert
