Waarom mijn vader een zeilboot bouwde
Opgetekend…
Obligaat was de jaarlijkse vakantie met het gezin naar het toenmalige Joegoslavië, waar we twee weken doorbrachten op een camping aan de kust. Mijn vader was gefascineerd door alles wat daar ronddobberde, van vissersbootjes tot imposante zeiljachten. Regelmatig huurde hij een bootje en pruttelde rond in de baai. Tijdens een van de vele overlegmomenten met de campingvrienden, op zwoele zomeravonden waarbij de plaatselijke pils rijkelijk vloeide, ontstond het plan een vlot te bouwen. Dat kon toch zo moeilijk niet zijn. Mijn vader, die zich steevast opwierp als de handigste van de bende, draaide er zijn hand niet voor om. Volgende vakantie zouden ze de baai verkennen met een eigen vlot. Hij zag het al helemaal voor zich. Een houten vloertje met daaronder een paar autobanden en een stevige leuning voor de veiligheid. De motor, daar moest hij nog even over nadenken.
Thuisgekomen was dit probleem in een handomdraai opgelost. Een motor van een oude grasmachine bood de oplossing. Als schroef diepte hij een ventilator op van een oude Citroën DS, klaar. Volgende vakantie werd een mijlpaal in de vakantiebeleving, zowat alle vakantiegasten verzamelden aan de kaai waar mijn vader de onderdelen van zijn vlot in mekaar knutselde en het te water liet. Drijfvermogen op overschot. Mijn vader stapte aan boord en startte de motor. Hij schoof de gashendel naar voor en voerde het toerental op om een indrukwekkende start te nemen. De schroef, zijnde de Citroën DS ventilator, tolde waanzinnig snel rond, maar het vlot bewoog voor geen meter. Het gas werd opgevoerd en het enige wat de schroef produceerde was schuim, schuim en nog eens schuim. De schuimspetters spatten in het rond, het toekijkend publiek kreeg de volle laag. Hilariteit alom. Het vlot wiebelde driftig heen en weer maar kwam niet los van de kade. Mijn vader staakte zijn pogingen en stapte aan land. Een verbeten trek om de mond. ,,Is de wasbeurt afgelopen… spaarzaam, geen poeder nodig om schuim te maken”, klonk het lacherig in het publiek. Mijn vader sleurde het vlot aan de kant en dropte het in een verlaten hoekje van de camping. Dat zal de terugtocht niet meer meemaken. Vele vakantieavonden was het mislukte vlotexperiment het onderwerp van gesprek. Mijn vader zon op wraak. Hoe kan hij de lachers beter van antwoord dienen dan door volgend jaar met een volwaardige boot te komen aanzetten.
Terug thuis werden de plannen voor een zeilboot besteld. Mijn vader legde al zijn handigheid in de weegschaal en 10 maanden later stond er een imposante zeilboot in onze tuin. Elk vrij moment had hij besteed aan de bouw van de boot. En het resultaat maakte hem en ons gelukkig. Op de trailer ging de boot mee op vakantie. Aan precies dezelfde kade waar hij met zijn vlot een belabberd figuur sloeg, presenteerde hij nu zijn nieuw, zelfgebouwd zeiljacht.
Hij hees de zeilen en voer trots de baai uit, hoog aan de wind, nagestaard door een verbaasd campingpubliek. Ging dat niet ‘vlotjes’ vroeg hij fijntjes bij zijn terugkomst.
Tekst: Leo Van Dorsselaer – Tekening gegenereerd door DALL-E.
