Vanavond start op televisiezender Play4 de derde editie van “Over de Oceaan” met zes BV’s aan boord. Kapitein van de splinternieuwe Lagoon 46 waarmee deze maal de tocht van Lanzarotte naar Martinique wordt ondernomen, is niet langer ‘Kapitein Piet, maar Sigrid Greven.
Sigrid was in een vorig leven een getalenteerd grafisch designer die de bekrompenheid van de ontwerpstudio’s achter zich liet en koos voor de vrijheid en wijdsheid van zeeën en oceanen. Het is intussen al iets meer dan 12 jaar geleden dat Sigrid dit moedig beluit nam. Zij zou solo de wereld verkenen aan boord van haar stalen Van De Stadt 35-voeter. Haar boot kreeg de naam “Lucky Bitch” waarbij alleen het eerste deel van de naam op haar van toepassing is.
Een jaar na haar drastisch besluit haar leven om te gooien had Bootmagazine een exclusief gesprek met haar. Daarin passeren bedenkingen en twijfels, maar ook mee- en en tegenvallers de revue. Een verhelderend interview op basis van 10 vragen waar we u vandaag graag opnieuw mee laten kennismaken.
Wanneer we het traject bekijken dat Sigrid sindsdien afgelegd heeft, dan kunnen we alleen maar ons respect en bewondering uitdrukken voor haar zeemanschap en ook voor haar levensvisie.
Je kan tenadere het scheepsdagboek van Sigrid, vanaf het prille begin tot vandaag, nog steeds volgen, op: www.luckybitch.be
Lees hier het interview uit 2012.
Vertrokken en nu een jaar later…
Zeilen is een denksport….
Iedereen heeft het wel eens: je zit voor de zoveelste keer in de file en vraagt je af: `Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Is dit het leven? ` Daarom en om nog veel meer redenen vertrok ik op 12 juni 2011 met mijn zeiljacht Lucky Bitch uit Blankenberge op wereldreis. Een lang gekoesterde jeugddroom ging in vervulling.
1Na een jaar zeilen, besluit ik momenteel om een maand te resideren in het heerlijk rustige Marie-Galante, de Caraïben, waar ik voor anker lig en tijd neem om terug te blikken. Avonturiers moeten hun ervaringen kunnen verwerken. Het relaas over de vele voorbereidingen van deze reis kan je weldra lezen in mijn eerste e-book (electronic book) . Nu is het echter de hoogste tijd om de verwachtingen te toetsen aan de realiteit. Bootmagazine krijgt deze primeur, geschreven onder petroleumlicht vanuit de kuip.
1. Wat had je juist ingeschat – waar zat je ernaast?
Ik had `The Caribbean Dream` – beelden jaren als posters op mijn kamer, screensaver op de computer en postkaarten op kantoor. De realiteit overtreft dit. Een 1ste droom wordt meer dan vervuld.
Een Caraïben-droom komt uit: Palm Island, The Grenadines.
De voorbereiding daarentegen – wat vooraf ging aan de droom – was spijtig genoeg ook exponentieel het 3-dubbel kwadraat van de inschatting. Het is keihard werken geweest. Ik geloof niet dat ik dat ooit nog eens opnieuw zou kunnen doen.
Onderweg, tussen het beleven van de droom door, is het ook vaak hard werken. Dit had ik zo ingeschat. De zon gaat (zelfs hier niet) niet voor niets op. Een wereldomzeiling is vaak hard werken. Tyrrel Bay, Carriacou.
Financieel ben ik trouw kunnen blijven aan mijn budgetplan wat me een nul operatie oplevert. De kunst is om alles binnen het budget te houden, echter met de nodige vrijheid, doch wakend over de cijfers anders haal je het niet. Ik ken intussen wel wat voorbeelden van mensen die vroegtijdig dienden terug te keren wegens bankroet. Een boekhouding die sluit als een bus dus. Als ik zo elk jaar kan afsluiten, zal dit goed ingeschat zijn. Sponsoring kan nog altijd, hoor!
2. Wat mis je het meest?
Eigenlijk echt niks. Maar, dat is zo blanco, hee? Allee, als ik eens diep nadenk, kan ik misschien toch iets bedenken dat ik heel af en toe wel eens mis: een lief.
Ik heb bij vertrek met alle banden gebroken en ben dus alleen onderweg. Dit heeft vele voordelen. Het opent deuren. Ik kan de sociale contacten nauwelijks bij houden – misschien is dit omdat ik een (solo)zeilende vrouw ben, een uitdaging temeer voor vele solo-zeilende mannen. Het blijft voor beide partijen steeds wel bij het solo moment, hoor. Een goede vriendschapsband en grote vreugde als we elkaar onderweg nog toevallig tegenkomen.
Een zonsondergang delen met je vrienden i.p.v. met je lief is ook mooi. Dan kan je tenminste nog vrijblijvend speuren naar de Groene Flits. Sunset in Ile Chausey.
Het nadeel van solo-reizen is dat je voor alles alleen instaat en niet altijd de dingen kan delen. Daar ik afgelopen jaar vele opstappers over de kajuitvloer gehad heb, kan ik zelf echter niet klagen over delen of samen-er-voor-gaan.
Er `samen voor gaan` was zeker van toepassing op de oversteek van de Atlantische Oceaan. Dit heb ik met vriend-zeiler-opstapper Bart Brandts terecht kunnen vieren.
Doch, dat is tijdelijk en meestal van (te) korte duur. Het afscheid geeft telkens ook wel een zeer grote emotionele shock. Dit is elke keer weer iets heel erg moeilijk, ik had voordien nooit gedacht met zulke gevoelens te moeten kampen. Ik leer loslaten wat, volgens het boeddhisme, een verrijking zou zijn.
Het is en blijft altijd emotioneel lastig: fijne vrienden/opstappers die je na een periode van close samen zijn en zeilen telkens weer dient los te laten. Hannelore en Katelijne treinen terug naar huis van uit Figueira da Foz, Portugal.
Huisdier(en). Alle zwerfhonden en – katten zou ik bij me aan boord willen nemen.
Tuin & huis. Dit is niet echt missen, hoor. Eerder alvast nieuwe dromen voor in geval ik ooit `uitgereisd` mocht zijn.
3. Waar beleef je het meest voldoening aan?
Het zeilen op zich. Mijn eerste solo-zeil-moment. Het slagen in deze behoorlijke uitdaging gaf een ongekende voldoening. Voorts dat ik mijn droom dagdagelijks leef. Het levert ook van buitenaf een groot respect op. Maar, ik doe het voor mezelf en voor mij voelt het als een thuiskomen. Je leeft maar één keer en vooral met jezelf, niet?
Het solo-zeilen geeft me vooral rust. Mijn 1ste solo tocht van Madeira naar de Canarische Eilanden. Het avonturieren, leven, klooien op de boot, de gezelligheid die hiermee gepaard gaat, de openheid van de natuur en de KISS (Keep It Simple, Sigrid) uitdaging.
4. Waar heb je het moeilijkst mee?
Technisch falen. Onverwachte hindernissen die spanning opleveren. (bv: motorpech, nachtelijk onweer, mogelijke dubieuze aanvaringskoersen, meteoprognose die er geheel naast zit, een laptop die uitvalt, een krabbend anker,…)
Af en toe toch nog eens stress wegens technische mankementjes. Ik zie er echter het positieve van in: je kweekt vertrouwen. Raar maar waar: alles komt steeds op zijn pootjes terecht.
Momenten van twijfel, alles alleen moeten doen, eenzaamheid, geen klankbord hebben, … Je kan je soms wel klein voelen.
5. Hoe doet de boot het?
Lucky Bitch heeft haar naam niet gestolen. Ik ben zeer gelukkig met de sterkte en zeewaardigheid evenals de zeilperformanties van deze stalen Van De Stadt 35-voeter. Alleen te zeilen – mits de goede uitrusting en alleen te onderhouden. Toch heeft de boot ruimte en privacy mogelijkheden om tot maximum 3 mensen voor 2 weken mee te nemen. Ze geeft me een enorm gevoel van veiligheid en geborgenheid. Het minpunt aan de boot is dat ze hard werken, vraagt. Het is een fitness center op zich en vaak ben ik zelf, als `La Petite Belge` (zoals ze me hier op de Franse Antillen noemen) nog steeds wat onder de indruk van het grote tuig, het zware anker en de 11 ton. Doch, als je je niet forceert, kweek je spieren en ook dwingt dit alles tot nadenken. Het is dus ook meteen een training van de hersenen: je denkt na over druk, krachten en fysica, je gaat kijken en past de logica toe.
Uit onverwachte hoek krijg ik soms ook steun, gaande van een klein verrassingspakket tot een fors bedrag. Dit maakt een mens blij. Bedankt!
Op vlak van gezondheid had ik me ook goed voorbereid. Toch werd ik geconfronteerd met onverwachte kwaaltjes en kwalen. Het begon met enorme tandpijn in Bretagne – ondanks een volledige en uitgebreide tandcontrole vlak voor vertrek. Vervolgens ben ik bij aankomst in La Coruña, na het oversteken van de beruchte Golf van Biscay, onmiddellijk aan een baxter gaan liggen wegens een zware ontsteking in mijn linkerelleboog. Nu kamp ik met een rechtse tenniselleboog. Je kan je gedegen voorbereiden, soms is een factor geluk nodig.
Hoe ver ook van huis, het leven aan boord blijft bourgondisch. De lokale keuken biedt telkens meer, uitdagender en goedkoper. Fruits de mer in Brest, Bretagne.
Aangaande eten en drinken, had ik stilletjes een beetje gehoopt op een vermagerings-effect door minder aanbod. Helaas, is dit anders aan het uitdraaien. We eten en drinken hier de lokale dingen en die zijn over het algemeen zo lekker, zo goedkoop en zo in overvloed te verkrijgen dat er eerder kilo’s bijkomen. Er is van afvallen (tenzij tijdens het zeilen) dus niet echt sprake. Ook spieren worden in snel tempo bijgekweekt, temeer als het ruw zeilen en vaak ankeren is.
Je kweekt spieren aan boord van SY Lucky Bitch, geen selftaling winches bijvoorbeeld.
Resideren in gezellige baaikes maakt dit leven dus best bourgondisch … maar ook het sociaal leven bruist hier.
Psychologisch is deze reis een enorme verrijking. Zowel de constante nieuwe ontmoetingen met de lokale bevolking als het continue treffen van wereldzeilers aller landen en de `va-et -vient` die ten gepaste tijde van België of Nederland wat komt mee zeilen, leveren zoveel intense en eindeloos boeiende contacten. Ook de intensiteit van het natuurschoon en de aanhoudende bevrediging van de hunker naar het ontdekken van nieuwe landen, eilanden, mensen , dieren en culturen had ik nooit zo intensief verwacht. Daar bovenop krijg ik een aanhoudend extreem hoog avontuur- gehalte. Dit maakt de reis voor mij nog aantrekkelijker dan in mijn stoutste dromen.
Het zeil gehalte voldoet aan mijn verwachtingen. Ik heb veel zeilervaring wereldwijd, had al eens de oceaan over gezeild en heb immens veel zeilverhalen en verslagen gelezen. Nachtzeilen, navigeren, ruwe zeeën en vreemde fenomenen hebben me tot hiertoe nog niet verrast. Evenmin de vaarstijl van Lucky Bitch. Het was liefde op het eerste zicht en ik wist meteen dat zij voor dit doel geschikt was.
De administratie, het gigantisch grote en minst leuke onderdeel in mijn voorbereiding, is ook goed onder controle. Hierbij is het wereldwijde web absoluut handig en waardevol. Oh ja, internetten wereldwijd is niet altijd een evidentie. Net zo min als zoet water uit de kraan laten stromen, koffie zetten, elektriciteit gebruiken, douchen, koken aan boord …. Hieraan had ik me echter geheel verwacht. Ik ben zelf aangenaam verrast over de andere, creatieve, avontuurlijke en dus best uitdagende aanpak van deze zaken.
Ze zeilt als geen ander. Wanneer een collega solo-zeiler me tussen Porto Santo en Madeira niet kon bijhouden ondanks zijn spinnaker (die ik niet heb wegens te veel werk voor één persoon) komt de competitieve glimlach wel weer eens tevoorschijn. Lucky Bitch is dus een sportieve robuuste wereldzeilster die meer en meer oceaanzeilwaardig wordt uitgerust.
Lucky Bitch en ik zitten op dezelfde golflengte. We houden van zeilen.
6. Goede keuzes gemaakt materiaal/uitrusting?
Toen ze in 2004 (tijdens mijn 1ste oceaanoversteek als opstapster) spraken over een boot `oceaanwaardig` uitrusten, wist ik niet goed over wat ze het hadden. Nu weet ik beter. Het is een proces. In mijn lange voorbereiding heb ik veel gelezen over wereldzeilen. Aan de hand hiervan heb ik de boot zo goed mogelijk en vooral binnen mijn budget uitgerust voor de wereldreis zoals ik ze voor ogen had. Ik wist dat ik gaandeweg nog veel `improvements` ging doen. Dit gebeurt nu zo en het gaat goed: zonnepanelen, een geschikte bijboot met goed buitenboordmotortje, nieuwe en vooral stille windbladen voor de windgenerator, … Het hele reilen en zeilen bouw je best gaandeweg op, vind ik. Bij mijn vertrek waren de laatste loodjes gigantisch hectisch en stressvol. Dit kan je niet vermijden. Ik vond het belangrijkste dat ik kon vertrekken met een goed en veilig, elementair uitgerust schip. Nu los ik elk euvel gaandeweg op en laat me hierbij leiden door de Allmighty. Samen zijn we `problem-solvers bij uitstek`, ha!
Goede keuzes:
Jean: mijn Windvaanstuurinrichting (mechanisch) was reeds aan boord. Er mee leren zeilen doe je onderweg. Subliem systeem.
Een must-have voor wereldzeilen: een windvaanstuurinrichting. Houdt koers gelijk de beste stuurman, eet niets en klaagt nooit. Jean in actie tijdens de oversteek van Lissabon naar Porto Santo.
Yve: mijn elektrische autopiloot was er. Helaas was het een oud model. Ik ben deze vanaf Bretagne in stukken en beetjes beginnen vernieuwen. Achteraf bekeken had ik voor vertrek het oude model gewoon moeten vervangen door het allernieuwste model waar zelfs drie jaar garantie op zit. Mijn raad: koop op vlak van elektronica geen tweedehandsmateriaal.
Wilde Wendy: de windgenerator die stroom op levert. Alleen haar drie bladen heb ik tot drie maal toe vervangen. De 1ste keer was `den Dirk` (kraanlijn) er in gevlogen (Dirk en Wendy, dat gaat niet samen).
De 2de keer heeft iemand de bootshaak er weten in te draaien (vond Wendy ook niet tof) en de 3de keer heb ik in Martinique mezelf drie `Silent Blades` cadeau gedaan als vroegtijdig verjaardagscadeau. Na de oceaanoversteek had ik het geschreeuw van Wendy wel gehad. Met de getande nieuwe (echter dure) bladen zingt ze veel stiller terwijl ze toch nog pakken energie oplevert vooral vanaf 20 knopen wind.
Wilde Wendy wordt af en toe het zwijgen opgelegd. Doch, hoe harder ze gilt, hoe meer stroom ze oplevert. Wilde Wendy tijdens een zoveelste heerlijke nacht op de Atlantische Oceaan.
De zonnepanelen: in Grenada pas aangeschaft. Een must voor mijn energiehuishouding als ik bijvoorbeeld een maand op anker ga
Je boot oceaanklaar maken doe je al reizende. Zonnepanelen van de beste kwaliteit, geïnstalleerd in St. George, Grenada en vanaf dan @ full forces in de zonovergoten Caraïben.
Maststeps, de sponsen kussenovertrekken en gordijntjes (met dank aan mijn Tante Roos), stagbeschermers, een nieuw grootzeil, …
De maststeps had ik me daarentegen vóór het vertrek aangeschaft. Ik heb ze reeds meer dan 1 keer betreden. Hier: controle van het tuig voor de grote oversteken, Lanzarote, Canarische Eilanden.
Verder zijn er nog oneindig veel onderdelen, gaande van absoluut noodzakelijk tot hebbedingetjes, van absoluut praktisch tot overbodig. Je zal hier alles gedetailleerder over kunnen lezen in mijn eerste e-book. Een aanrader voor mensen met wereldzeilreis-plannen en tevens leuk lezen voor geïnteresseerden, iedereen die me nu al een jaar volgt.
Dubieuze keuzes:
De radar
Foute keuzes:
Geen.
7.Waar ontbreekt het aan – uitrusting?
Mijn zoetwaterhuishouding is helemaal niet in orde. Ik heb tot hiertoe – zelfs tijdens de oceaanoversteek – mijn plan kunnen trekken met kunst- en vliegwerk. Het is echter dringend aan `improvement` toe. Ook naar opstappers toe wil ik dat het in orde komt. Het wordt een groot en duur karwei daar ik een watermaker overweeg te integreren. Ik heb het nu echt wel meer en meer voor alternatieve autonomie: voorzien in je basisbehoeften met louter natuurlijke middelen . In augustus ga ik naar de Chaguaramas in Trinidad – de place to be om aan je boot te (laten) werken, naar men zegt heb je er de beste werven ter wereld – om dit en nog maar eens meer verbeteringen aan de boot aan te brengen.
Het watermanagement heeft nog een drastische upgrade nodig. Hiervoor wordt in Marie-Galante alvast de denktank opgestart. Wellicht zal ik in Chaguaramas, Trinidad een watermaker kopen.
Mijn ankersysteem was bij vertrek ook alles behalve klaar, laat staan gebruiksvriendelijk. Tja, op onze grijze koude Noordzee zit idyllisch ankeren er niet vaak in. Gaandeweg heb ik het systeem verbeterd en nu gaat het vlot. Het is fijn om op die manier te werken: al doende te leren. Het anker gaat nu vlotjes over de boeg en is prachtig fluoroze zodat ik het zie liggen vanop de boot, zelf op 8 meter diepte. Ook heb ik het systeem van een klein geel boeitje voorzien waar ik vanmorgen nog met alcoholstift: ` privé, LB` ben gaan op schrijven. Gisteren is een (klungel van een) Franse chartercatamaran erin geslaagd om over mijn ankerketting te varen en is er vervolgens in verstrikt geraakt. Ze dachten dat MIJN (minuscuul) boeike een mooring boei was!! Een aanvaring was het sneue gevolg met voor de catamaran, genaamd `Happy`, een nog meer sneu gevolg: een gat van 15 cm. diameter in zijn boeg.
Mijn ankersysteem ben ik beginnen optimaliseren vanaf de Spaanse Ria`s. Momenteel voldoet het prima. Op mijn oude dag zal ik wel eens een elektrische ankerlier overwegen. Eerste ankerexperimenten, Islas Cies op de grens van Spanje met Portugal.
Tja, stalen Lucky Bitch benader je best niet zo klungelachtig, fors en dicht…
Verder ontbreekt het me eigenlijk aan niets. Uiteindelijk is het mooiste gegeven: `kunnen roeien met de riemen die je hebt.` Zo veel heb je eigenlijk niet nodig – toch niet als je om en rond de evenaar aan het wereldzeilen bent.
Aan de andere kant hou ik van een zekere luxe zoals: nieuwe zeilen, een goed werkende computer met toebehoren, gezelligheid in de kajuit en degelijk gerief zowel om en rond de kaartentafel als in het kombuis. Ik zet graag de puntje op de i wat betreft mijn boot en mijn gezeil Wat dress code en mezelf betreffen, zie ik graag een en ander door de vingers zonder me daarom te laten gaan, natuurlijk.
`Zeilen is een denksport, Sigrid`, zei mijn vader me indertijd. Ik kan dit enkel beamen.
Belangrijk om weten is ook dat ik door mijn reis, door dit leven en vooral onder invloed van de Caraibische mentaliteit de win-win houding van ons Europa min of meer kan laten varen. Dit wil zeggen dat de onmiddellijke behoeftebevrediging (materiële, hè) nauwelijks nog baas over me is. Ik leer mijn plan trekken met wat ik heb en eerlijk gezegd, je wordt er creatiever in en het vormt vaak ook een bron van avontuur en verwondering. Zalig. Zo heeft iemand bij mij aan boord een `afwasmachine` gemaakt van 2 plastieken wasmanden. Zelf heb ik een wasmachine ontworpen met een propere vuilniszak en een lang touw. Die zaken functioneren hier min of meer , echt wel. De wereldzeiler Robin Lee Graham `at sea I learned how little a person needs, not how much` in gedachte.
Toch vraag ik nog de volgende dingen aan de Sint/mogelijke sponsors?:
Een watermaker
Een bimini tent
Ventilatoren in de kajuit
Een zwemplatform met buitendouche
Een kuiptafeltje
Een elektrische ankerlier
8. Wat is tot hiertoe je mooiste moment geweest?
Er zijn twee hele mooie momenten waar ik even niet tussen kan kiezen:
Als eerste mijn vertrek op 12 juni 2011 uit Blankenberge. Toen ik al die mensen op het staketsel me zag uitzwaaien, en ik die toeters van andere schepen hoorde en ik hun skippers en crew voelde als hete adem in mijn nek, was ik de gelukkigste mens ter wereld.
Eindelijk vertrokken! Wat een vrijheid! Het moment waar ik zo lang heb naar uitgekeken: vertrekken! Blankenberge, België.
Verder is er mijn 47ste verjaardag eind Januari geweest die ik nog nooit zo leuk heb mogen vieren In zeer leuk gezelschap, in de perfecte paradijselijke omgeving, met een hartverwarmend cadeau, de hele dag aangename verrassingen enz. Te veel om allemaal prijs te geven. Ik wist op mijn 47ste verjaardag niet dat een mens zo intens diep gelukkig en blij kon gemaakt worden.
9. Wat is tot hiertoe je moeilijkste moment geweest?
De nare gebeurtenissen in Figueira Da Foz, Noord Portugal, in Juli 2011. Je kan het uitgebreid relaas over dat spannend verhaal lezen in mijn logboek.
Het start bij `haast mijn schip verloren` en gaat tot `onder vuur genomen door de politie`! Een bijna onwaarschijnlijke opeenvolging van gebeurtenissen die me op een gegeven ogenblik haast hebben doen opgeven. Op die beruchte zondag werd Lucky Bitch wegens een schroefas mankement – een euvel dat ten-andere een maand voordien in een andere Portugese marina door `specialisten` zogezegd was hersteld en me ook al een flinke duit had gekost – naar de Marina van Figueira da Foz gesleept . Toen ik haar met al mijn resterende macht trachtte bij te sturen terwijl ze kreunend achter de veel te groot bemeten sleepboot door de potdichte mist van een zoveelste golf van 6m. naar beneden dook om vervolgens schreeuwend en jankend over de nieuwe golftop getrokken te worden door het sleepmonster, barstte ik in huilen uit.
Het was me allemaal te veel: de pijn van de boot, mijn eigen pijnlijke geplette vingers die gekneld zaten in mijn bebloed zeilhandschoentje, de verse onervaren en voor mij onbekende bemanning die willens nillens meegesleurd werd in dit vreselijke avontuur terwijl ze gewoon op zeil`vakantie` kwamen, de immense druk van het verantwoordelijkheidsgevoel, de idee dat het geen haar scheelde of ik was mijn schip kwijtgespeeld aan de rotsen, de vermoedens over het prijskaartje van deze totaal onprofessionele, spookachtige zondagse reddingsactie, … Ik zei tussen het janken door luidop: ,,als ik in de haven kom, hang ik een bordje ‘te koop’, pak mijn spullen in en neem het vliegtuig terug naar België.” Gelukkig hoorde niemand dit wegens de vele omgevingsgeluiden. Ik herpakte me en bedacht vervolgens: ` maar, we zullen dat idee vanavond opnieuw bekijken….” Toen we die avond met ons drie in de kuip bij de nodige borrels alles nog es op een rijtje zetten, heb ik wijselijk gezwegen over mijn fatalistisch plan en besloten door te gaan. Je moet weten: Mieke heeft die avond mijn hand goed verzorgd, Sang, zij en ik zijn een hecht team geworden, er volgde nog een schitterende zeil-10 –daagse met hopen lol.
Ik heb later begrepen dat ik een zeer goed schip heb, een lichter of minder doordacht gebouwd schip had dit niet gehaald en over het prijskaartje wil ik het niet meer hebben.
Het – tot hiertoe – enige moment van willen opgeven. Een breekpunt, letterlijk en figuurlijk . Een waanzinnig grote sleepboot komt me halen wegens schroefas falen. Figuera da Foz, Portugal.
10. Je verdere ervaringen en belevenissen…
Keer op keer krijg ik te horen van opstappers, vrienden, kennissen, lokalen en andere wereldzeilers wanneer ik mijn verhalen begin te vertellen: ` maar Sigrid, jij kunt er een boek over schrijven, zo vele avonturen en je bent nog maar een jaartje weg!` Dan denk ik: ` Eén boek? Minstens tien!! Aan inspiratie ontbreekt het me niet en mijn vingers jeuken om te gaan schrijven, tekenen, creëren … Gun me veel tijd en voorzie me in de nodige boterhammen en er zullen boeken komen waarin u al mijn ervaringen en belevenissen zal kunnen lezen en/of bekijken. Digitaal of analoog, strip of roman, dat wordt momenteel nog besproken. Blijf alvast mijn website volgen. U verneemt via deze weg meer over mij en het reilen en zeilen van de Lucky Bitch.
Door mijn reis, door dit leven en vooral onder invloed van de Caraïbische mentaliteit kan ik de win-win houding van ons Europa min of meer laten varen.
Om af te sluiten wil ik nog volgende zaken benadrukken: als je de droom koestert om de wijde wereld in te trekken of te gaan bezeilen, ga er dan voor. Wees je ervan bewust dat een goede voorbereiding van zeer groot belang is. Om jullie hierbij een handje te helpen, kan je veel informatie uit mijn website halen. Een echte bron van inspiratie, tips en tricks zal mijn eerste e-book worden (werktitel: `Preparation is Everything`) dat later online te verkrijgen zal zijn. Hou het in de gaten en ga er voor!
Met dank aan papa en zijn wijze woorden die me al vaak deze reis weer te binnen schoten: `zeilen is een denksport` .
Sigrid, skip SY Lucky Bitch, 12 Juni 2012, Marie-Galante.
Volg het ‘rondje wereld’ van Sigrid op: www.luckybitch.be
