De 14de Transgascogne ging op zondag 28 juli 2013 van start vanuit Port Bourgenay, Bretagne. Vanuit deze populaire haven zeilden de 65 deelnemers langs de kust naar Belle-Île, om na de ronding rechtstreeks naar Luanco in Asturië te racen, ten westen van Gijón in Spanje.
Het zou een kwestie worden van limieten opzoeken. Want de achterstand uit de eerste etappe van de Transgascone race moest worden goedgemaakt. De wind zou in dit traject harder waaien aan de oceaankant. Een bocht langs de westelijke kant van de lay-line (rechte lijn tussen start en finish), beloofde dus een snelheidswinst die de omweg ruimschoots zou goedmaken.
Voorbij halfweg laat deze optie alle mogelijkheden open. Als de wind inderdaad zou doorzetten, ligt de Netwerk in een voordelige positie. Die shift komt pas heel laat, als we al aan de laatste vijftig mijl zijn. Sakkeren helpt niet.
Dan gaat het toch nog snel: met 25 knopen wind, onder de grootste wolk zeilen, surfend tot boven 12 kopen, houdt de automatische piloot de Netwerk op koers. En situatie die veel gaat voorkomen in de transat.
De les is dat het potentieel groeit. Dat ik de boot steeds beter ken en nu volkomen vertrouw. Zeilen zonder argwaan is belangrijk en de garantie op de basisbehoefte: de Transat 6.50 met een zo hoog mogelijke competitie-instelling uitvaren.
Te druk rond de boeien
Voor we de overtocht van de Golf konden beginnen hadden de raceorganisatoren een ererondje voor het strand uitgelegd. De boeien lagen veel te dicht op elkaar, waardoor de aanvaringen en de gebruikelijke schade niet uitbleef. Dat heb je als het pak boten tegelijk bij de boei aankomt maar iedereen als eerste wil ronden. Ik heb bewust op voorzichtigheid gespeeld, schade is het laatste dat ik nog wil hebben. Geen schade, niets geraakt. Het is een goed gevoel dat ik het racen in een opeengepakt veld beheers.
Westelijke optie, waar de wind gaat komen
Bij weinig wind zou de Netwerk die gaan opzoeken in het westen. In fases: eerst voor de wind onder spinnaker varen, dan reachen in een licht briesje, om vervolgens een stevige SW wind op te pikken De boog over het westen zou worden afgesloten met één lange surfpartij naar de finish.
Amper vijf mijl na de finish valt de wind volledig. De hele nacht leggen we maar 15 mijl af… Een enorme deining doet de rest. Klappende zeilen, geen snelheid, heet, frustratie alom… en vele nerveuze grapjes over de VHF. Iemand zwemt rond zijn boot.
Bij ieder pufje stuur ik de Netwerk richting noord-noordwest, want daar zal de wind gaan doorzetten. Ik moet in deze optie blijven geloven, heel wat andere zeilers blijven oostelijker van mij.
In de vroege ochtend komt er een licht briesje opzetten uit het ZO. We reachen de ganse dag richting Bourgenay. Netwerk heeft een goede snelheid en ik heb een goed gevoel bij de westelijke optie.
Omdat ik meer afstand afleg, lig ik in het klassement wat achterop, maar met de beloofde zuidwester die zou opkomen, moet ik iedereen voorbij kunnen gaan…we shall see.
Dolfijnen en bootcontrole
De natuur laat zich van zijn beste kant zien… Honderden dolfijnen, en twintigtal grienden, en 2 walvissen (ik heb ze op film), vergezellen de Netwerk. Een schildpad vervoegt het rijtje in de namiddag.
Ik zeil, volgens mij, een zeer goede race. Alle manoeuvres gaan vlot, als er iets moet gebeuren, gebeurt het direct…de snelheid is goed. Ik eet goed en slaap ook voldoende.
Ik hou vooral in het achterhoofd dat de nacht van zondag op maandag zéér belangrijk wordt.
Dan komt de shift van de wind van SE, naar SW en naar W. Het is dan dat ik mijn inhaalmanoeuvre moet starten, en de geïnvesteerde extra weg naar het westen zou moeten lonen.
De wind negeert de klokvastheid
De zuidwestenwind laat uren op zich wachten en dat is dodelijk. Hierdoor zijn we al te dicht bij de finish om het inhaalmanoeuvre tot zijn recht te laten komen. Van zodra de zuidwester inkomt, wint de Netwerk enkele plaatsen en nadert de koplopers tot op 4 mijl. Maar die hadden de finish al in zicht.
De slotsprint is spectaculair. Netwerk dendert met pieken van 17,2 knopen richting finish. Maar het is en blijft waakzaam blijven. In een versnelling, wanneer de boot van een golf afglijdt, duikt de boeg de voorgaande golf in. Dat remt alles dramatisch af, de druk in de zeilen zoekt een uitweg naar opzij. De grote spinnaker trekt de boot met de masttop tot in het water. We liggen plat.
De boot richt zich met klapperende zeilen weer op. Na tien minuten zwoeg- en trimwerk zijn we weer weg…
Het is het moment om de Atlantische modus te checken. Ik krijg de automatische piloot haarscherp geregeld die de Netwerk, ook aan topsnelheden, perfect stuurt, stuiterend over de golven.
De consequentie van een keuze
Wegens het uitblijven van de SW wind, enkele uren, heeft de keuze van de westelijke route niet geloond, en is de Netwerk in het peloton gefinisht.
De winnaar van deze etappe, Damien Cloarec op de Lomig, volgde de rechte, dus de kortste lijn. Bert had meer op de wind ingezet. Frustratie.
De Netwerk wordt 19de in de tweede etappe en 18de in de opgetelde tijd op 36 boten in de serie Solo klasse die de race uitvaren.
Netwerk zelf heeft deze rit zeer goed doorstaan.
Kik hier voor de video van de race .
